domingo, 11 de enero de 2009

A MIS SOBRINOS GALLEGOS

Tras muchos años, Dios así lo quiso, el pasado año
el día de reyes, juntos no pudimos estar.
El recuerdo de vuestra madre y el amor de vuestro padre,
once primos tres abuelos una bisabuela y siete nietos
este año, cinco días después de reyes, juntos estuvimos,
Unas alegres horas pasamos, y al final, para no variar,
a vuestro padre, mi cuñado, le hicimos un poco enfadar.
Dios quiera que el próximo año, juntos volvamos a estar,
y mejor si somos…… uno más.
Con todo mi cariño


Estóu no ceo. . . na terra
¿en dónde, en dónde estóu?
vexo visiós de groria
e campos de verdor,
montañas ondeantes
que aluma un limpo sol,
alegres paxariñós,
devesas, prados, frol,
¡e un río!. . . ¡ou, río Miño!
Es ti. Bon Dios, bon Dios,
Galicia, miña terra,
mira o que te deixóu
que para ti enteiro
che trai o corazón.


Rosalia de Castro

No hay comentarios: